طعمِ ِدنیا هم پارچه که بزند .
شهر به رخت خواب من عبور .
نان کتیبه کوزه خورد .
ماه قد بی پدری را کارخانه چوپان زد .
زبان ختنه زنگوله زد.
پرز شهر را کاهن سال خورد .
خط راه آهن چراند .
از کلمه کلمه روی سایه شهر اوفتاد .
خیابان به مرد صورت چسباند .
کسی خیابان را تقویم کشید .
پنجره به زن – طعم بادکنکی – وزن کرد .
صبحِِ ِکایت آینه .
میدان چهارگوشه را دور زاویه با رید .
زیر قلم زنی سفره می تراود .
سی آلاچیق از حالا میدان خطبه کن .
اصفهان زیر مادر می زاید .
ناف به بند حلقه طلبید .
موازی به زندان
صورت به میله
تار دخیل می بندد
کاغذ چشم دوران زد
شهر از ملافه آویزانِ ِزن را مرد قی کرد
دختر دکمه دکمه پسر خیابان چید .
نهنگ گل نفس کشید
ساحل به شهر حاشیه خورد
تن دنده نما گرفت
آفتاب تا زن برنزه شد
قیافه پرچم را آلونک زد
ستاره باران زد پلک شهر خورد
به مترو اء ت لاف زدیم
دودمان به سفره کالبد شکافی شد
شال دور سر پیچید
خاندان به تمام من قرنطینه می کند
سوی خانه از پدر کلمه زنجیر می کشد
ما رعایت شد / بعد .
پرچم ما را زیر
چرخانده شدیم
خود برقص پرده خواندیم
شمایل قنوت بستیم
به کتاب
قیمت خوردیم
دنیا را تیره پوشید
صدای سنج مسیر خورد
عابر از او
خیمه کشیدند
به روز زدیم
هجای پیراهن این روز ها گلوست
به سرخی روسری پایی کوبید
حوالی زن پیشانی مرد را به عرق نشست
از صدای سنج بوی مرد می زند
تمام صدا ها آرغ زد .